Խորեն Սարգսյան

Խորեն Սարգսյան
Ծնվել է	դեկտեմբերի 2, 1891; Շուշի, Ելիզավետպոլի նահանգ, Ռուսական կայսրություն
Մահացել է	ապրիլի 4, 1970 (78 տարեկան); Երևան, Հայկական ԽՍՀ, ԽՍՀՄ
Գերեզման	Թոխմախի գերեզմանատուն
Քաղաքացիություն	Ռուսական կայսրություն և ԽՍՀՄ
Ազգություն	հայ
Մասնագիտություն	գրականագետ և գրական քննադատ
Հաստատություն(ներ)	Եղիշե Չարենցի անվան գրականության և արվեստի թանգարան և Գրականության ինստիտուտ
Անդամակցություն	ԽՍՀՄ Գրողների միություն
Ալմա մատեր	Սանկտ Պետերբուրգի համալսարան (1917)
Կոչում	պրոֆեսոր
Գիտական աստիճան	բանասիրական գիտությունների դոկտոր (1964)
Տիրապետում է լեզուներին	հայերեն
Պարգևներ
Երեխա(ներ)	Գագիկ Սարգսյան

Վիքիպեդիայում կան հոդվածներ Սարգսյան ազգանունով այլ մարդկանց մասին։

Խորեն Սարգսի Սարգսյան (դեկտեմբերի 2, 1891(1891-12-02)^[1], Շուշի, Ելիզավետպոլի նահանգ, Ռուսական կայսրություն - ապրիլի 4, 1970(1970-04-04)^[1], Երևան, Հայկական ԽՍՀ, ԽՍՀՄ), հայ գրականագետ, բանասիրական գիտությունների դոկտոր, պրոֆեսոր (1967), ՀՍՍՀ գիտության վաստակավոր գործիչ (1961), ԽՍՀՄ գրողների միության անդամ 1934 թ.-ից։

Կենսագրություն

Ծնվել է Շուշիում։ Սկզբնական կրթությունը ստացել է Բաքվում։ 1917 թվականին ավարտել է Պետրոգրադի համալսարանի պատմա-բանասիրական ֆակուլտետը։ 1921 թվականին փոխադրվել է Երևան և աշխատանքի անցել Հայաստանի գիտական ինստիտուտում որպես գիտաշխատող։ 1922-1924 թվականներին եղել Է Երևանի պետական կենտրոնական թանգարանի արխիվային բաժնի վարիչը։ Այնուհետև ռուսերեն է դասավանդել Երևանի հայկական ռազմական դպրոցում և մանկավարժական տեխնիկումում։ 1930-1936 թվականներին դասավանդել է Երևանի պետական համալսարանում, միաժամանակ պետական թանգարանում աշխատել է որպես գրական կապերի բաժնի վարիչ։ Հետագայում աշխատել է որպես գրական թանգարանի տնօրեն, Արմֆանի գրականության և լեզվի ինստիտուտի գիտաշխատող, գիտական քարտուղար, ապա նույն ինստիտուտի տնօրեն, 1943-1947 թվականներին՝ ՀԽՍՀ ԳԱ Մ. Աբեղյանի անվան գրականության ինստիտուտի տնօրեն, 1947 թվականից մինչև մահը՝ նույն ինստիտուտի հայ հին գրականության սեկտորի վարիչ։ 1964 թվականին, առանց դիսերտացիայի պաշտպանության, նրան շնորհվել է բանասիրական գիտությունների դոկտորի աստիճան։ Ռուսերեն լույս են տեսել նրա «Նալբանդյանը և լեզվի հարցերը» (Երևան, 1956 թ.), «Գրականության և կյանքի արահետներով» (Երևան, 1974 թ.) գրքերը։ Մահացել է Երևանում^[3]։

Խ. Սարգսյանի երկերի մատենագրությունը

Վահան Տերյան, Երևան, Պետհրատ, 1926, 36 էջ։
Լևոն Շանթ, Երևան, Պետհրատ, 1930, 135 էջ։
Հայրենական պատերազմը և գրականությունը, Երևան, 1946, 198 էջ։
Մանուկ Աբեղյանը և հայ հին գրականությունը, Երևան, 1946։
Նալբանդյանի գրական ստեղծագործությունը, Երևան, 1960, 327 էջ։
Ստեփան Զորյան, Երևան, 1960, 327 էջ։
Սայաթ-Նովա, Երևան, 1963, 127 էջ։
Տասնամյակների միջով, Երևան, 1966, 256 էջ։

Ծանոթագրություններ

↑ ^1,0 ^1,1 ^1,2 ^1,3 ^1,4 Library of Congress Authorities — Library of Congress.
↑ ^2,0 ^2,1 ^2,2 ^2,3 ^2,4 Հայկական սովետական հանրագիտարան, հատոր 10 (հայ.) — հատոր 10. — էջ 222.
↑ Հայկ Խաչատրյան (1981). Գրական տեղեկատու. Երևան: «Սովետական գրող». էջ 398-399.

Վիքիդարանն ունի նյութեր, որոնք վերաբերում են «Խորեն Սարգսյան» հոդվածին։

Այս հոդվածի կամ նրա բաժնի որոշակի հատվածի սկզբնական կամ ներկայիս տարբերակը վերցված է Քրիեյթիվ Քոմմոնս Նշում–Համանման տարածում 3.0 (Creative Commons BY-SA 3.0) ազատ թույլատրագրով թողարկված Հայկական սովետական հանրագիտարանից (հ․ 10, էջ 222)։

[_a446b0a6e707267d-1] 1,0 ^1,1 ^1,2 ^1,3 ^1,4 Library of Congress Authorities — Library of Congress.

[_5e380821b628ff07-2] 2,0 ^2,1 ^2,2 ^2,3 ^2,4 Հայկական սովետական հանրագիտարան, հատոր 10 (հայ.) — հատոր 10. — էջ 222.

[3] Հայկ Խաչատրյան (1981). Գրական տեղեկատու. Երևան: «Սովետական գրող». էջ 398-399.

[1]

[2]

[3]